Say Yes to the Dress!

خریدن لباس عروس یکی از سخت‌تریت قسمت‌های جشن عروسی‌ه. تازه سخت‌تر هم می‌شه اگه توی شهری زندگی کنی که حتی یک دونه هم بوتیک عروس نداره. من و علی تصمیم گرفتیم برای خریدن لباس‌های جشنمون بریم دالاس. رفتن به دالاس دو تا دلیل داشت. اول این‌که علی باید به هر صورت برای شرکت در کنفرانس به دالاس می‌رفت و دوم این‌که طبق تحقیقات من، دالاس یکی از بهترین شهر‌ها برای خرید بود و پر بود از بوتیک های لباس عروس و مغازه‌های خیلی خوب برای خرید کفش و کت شلوار علی مثل «نیمان مارکوس». این شد که ما ۱۸ مارچ راهی دالاس شدیم! علی چند روز اول تمام وقت در کنفرانس بود و من دنبال لباس عروس رویاییم. دنبال لباس تنهایی گشتن خیلی سخت بود؛ بیشتر از اونی که فکرش رو می‌کردم. تو اون چند روز بارها آرزو کردم مامانم و دوستام پیشم می‌بودن. اما خوب چاره‌ای نبود. 

همیشه فکر می‌کردم این‌که عروس‌ها می‌گن «من عاشق لباسم شدم و وقتی تو تنم دیدمش فهمیدم که این لباس عروسی من‌ه» یه حرف ساختگی و بی‌معنیه! آخه مگه می‌شه آدم عاشق لباس شه و نتونه خودش رو تو هیچ لباس دیگه‌ای در عروسیش ببینه؟!؟! این تفکر من هفته پیش، وقتی از اتاق پروِ بوتیک «وارِن بَرن» در دالاس بیرون اومدم تا خودمو در آینه ببینم، ۱۸۰ درجه تغییر کرد. باورم نمی‌شد که من دقیقا همون احساس رو داشته باشم. اشک تو چشام جمع شد و به علی این اس‌ام‌اس رو فرستادم:

"Ali I found my dress. It's gorgeous."

شاید ۱۰ دقیقه زل زده بودم توی آینه و همش شب عروسیمون رو تصور می‌کردم که من با این لباس، دست تو دست مرد رویاهام وارد مجلس می‌شم. دلم نمی‌خواست لباس رو از تنم در بیارم. 

از بوتیک که بیرون اومدم از ته دل خوشحال و راضی بودم. هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم پیراهن عروسی‌ای پیدا کنم که این‌قدر دوسش داشته باشم. حالا فقط مونده بود که آقا دوماد تائیدش کنه و بعد لباس رو سفارش بدیم. با این‌که مطمئن بودم که لباسم رو پیدا کردم و علی هم اون رو می‌پسنده، راهی چند تا بوتیک دیگه شدم ولی کار از کار گذشته بود و دل عروس جای دیگه گیر بود!

 فردای اون روز با علی و یکی از دوستانمون که در کنفرانس دیده بودیم برای خرید لباس به ۳ تا بوتیک سر زدیم. من درون چند روز حدودا ۴۰ تا لباس امتحان کرده بودم و از بین اون‌ها ۳ تا رو انتخاب کرده بودم و می‌خواستم اون‌ها رو به علی نشون بدم.

اولی یه لباس کلاسیک بود، با دامن پفی و بالاتنه دانتل و کمربند مرواریدی. خیلی زیبا بود. من این لباس رو اولین بار در استامبول پرو کردم و خیلی ازش خوشم اومد. این‌بار اون رو در مزون «دو مَه فیی» (برای دخترم) در شهر فورت وورث نزدیکی دالاس دیدم. علی هم ازین لباس خوشش اومد اما چندتا ویژگی‌ش از جمله دامن پرکارش رو دوست نداشت.

دومی یه لباس ابریشمی ساده‌ با دامن نسبتا پر بود که بهش یه کمربند پرکار اضافه کردم. این لباس رو هم خیلی دوست داشتم و به نظرم خیلی با روحیات من سازگاری داشت. این لباس رو در مزون عروس نیمان مارکوس دیدم. علی ازین لباس هم خیلی خوشش اومد. خیلی لباس شیک و ساده‌ای بود. بعد از دیدن این لباس، لباس اول از دور رقابت خارج شد!

و اما سومی لباسی بود که دل من رو به خودش گرفتار کرده بود. از اتاق پرو که اومدم بیرون می‌شد تو چهره‌ی علی دید که این لباس انتخاب اون هم هست. البته هر دوی ما هنوز لباس دوم رو هم دوست داشتیم و شاید اگر عروسی ما فقط در امریکا بود لباس دوم رو به خاطر سادگی‌ش انتخاب می‌کردیم. لباس سوم که لباس رویایی من بود هم یه لباس اورگانزای ابریشمی بود با دامنی کم حجم تر از دوتای قبلی و یقه‌ی ایلوژن. روی لباس با دست گلدوزی ها‌ی ظریف شده بود و دامن ساده داشت. قرار نیست قبل از عروسی عکس لباسم رو این‌جا بذارم ولی قول می‌دم بعد از عروسی اونقدر عکس بذارم که همه خسته شن! 

بعد از چند دقیقه مقایسه، من و علی اعلام کردیم که لباس عروسی‌م رو انتخاب کردیم. خیلی لذت‌بخش بود لحظه‌ای که هم‌دیگه رو بغل کردیم و با یه بوسه به این قسمت طاقت‌فرسا از برنامه عروسیمون خاتمه دادیم.

‌Buying a wedding dress is one of the hardest tasks in planning a wedding. It is even harder when you live in a town with no bridal boutiques! Ali and I decided to fly to Dallas to buy our wedding attire. Dallas was a good candidate for two reasons: first, Ali had to attend a conference in Dallas, and second, based on my research, Dallas was a great city to shop in. It is full of high-end bridal boutiques for the bride, and Neiman Marcus stores for the groom! In fact, the very first two Neiman Marcus stores opened in Dallas. So, we flew to Dallas on March 18. Ali spent the first few days in the conference, while I was going from one bridal store to another to find my dream dress. Shopping for a wedding dress alone was much harder than I imagined it would be. I wished my mom and my friends were with me many times, but I had no choice, I had to find my dress alone.

I always thought the brides saying "I fell in love with my dress first time I saw myself in it" was a sham. After all, how does someone fall in love with a dress? And how can someone say that they cannot see themselves getting married in any other dress? This feeling changed when I walked out of the dressing room in Warren Barron bridal boutique and saw myself in the mirror. I couldn't believe that I felt the same thing as the "sham" saying! My eyes were teary and I sent this message to Ali:

"Ali I found my dress. It's gorgeous."

I was staring at my reflection in the mirror for 10 minutes, and I was imagining our wedding night, when the man of my dreams and I enter the ballroom holding hands, with me wearing that dress. I didn't want to take the dress off. 

When I came out of the boutique, I was happy truly happy that I had found a dress that I could love this much. The only thing that was left was the groom's approval on the dress! (In Iranian culture, unlike American, the groom is part of the decision making process for the wedding dress.) Although I was sure that I found my dress and that Ali would like the dress as much as I did, I still kept looking in a few other boutiques. But it was too late, and my heart was set on the one!

The next day, Ali and I went to finalize my dress. A friend of ours that we met in the conference also joined us. During the past few days, I had tried about 40 dresses and picked 3 finalists. We went and see them one by one. 

The first one (first picture above) was a beautiful Enzoani full A-line gown with lace top and a gorgeous pearl belt. I really liked this dress, and so did Ali. I first tried this dress in Istanbul, Turkey, when we were there on vacation. This time I saw it in De Ma Fille bridal boutique in Fort Worth. There were a few things Ali didn't like about the dress, for example, its busy skirt. 

The second one (second picture above) was a beautiful simple Junko silk gown, with a full asymmetric skirt to which I added a big gorgeous belt. I liked this gown a lot too. And as soon as Ali saw this one, we knew that the first one was out! It was simple and chic and very "me", but maybe too simple for an Iranian wedding! We saw this at the Neiman Marcus bridal boutique. 

The third one was the one I fell in love with, and from how Ali looked at me when I walked out of the dressing room, I could tell he also loves it. We still loved the second gown a lot and we may have actually chosen it if we only had one wedding in the US, but for Iranian weddings, that was too simple. The third dress (now I can call it my dress!) was a gorgeous ivory A-line silk organza gown by Watters. It had an illusion neckline. It had handmade silk flowers and crystals on top and on part of the skirt, with a simple satin vanilla belt in the middle. It had everything I had alway dreamed my wedding dress would have: elegance and simplicity. I won't put any picture of my gown before the wedding, but I promise that you will get tired of the many pictures I will upload, once the wedding is over. 

After a few minutes of discussion and comparison of the two final dresses, Ali and I announced that we had found the dress. It was a beautiful moment when we hugged and kissed and put a glorious end to this stage of our wedding planning.